Νίκος Πετρόπουλος

Σκύλος με πολιτικά – Νίκος Πετρόπουλος

Έχει περάσει καιρός, ίσως και όλος ο καιρός. Όλα αυτά τα γεγονότα είναι απόμακρα, απόκοσμα, μακρινά. Ξεθώριασαν γρήγορα στη μνήμη μου, σαν να μην έγιναν ποτέ. Σαν να είχα παρακολουθήσει ένα θέατρο σκιών με εμένα για πρωταγωνιστή, αλλά ωστόσο απόντα. Όπως και οι άλλοι, οι φίλοι μου, όπως κι ο κόσμος ολόκληρος, απόντες ήταν, λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Όλους σαν ίσκιους σκυφτούς μόλις που τους θυμάμαι, να στέκουν κοντά στο χείλος του γκρεμού πατώντας σε ένα σαθρό έδαφος, που ήταν όλο κι όλο το εμβαδόν της ζωής τους. Αισθάνομαι τόσο απόλυτα μόνος, που μοιάζει σαν να μη νιώθω τίποτε απολύτως. Θα σας αποκάλυπτα πού βρίσκομαι τώρα, αλλά δεν ξέρω, μάλλον στο πουθενά κι ακόμα μακρύτερα. Ούτε με την αίσθηση του χρόνου έχω κάποια επαφή, δεν καταλαβαίνω πια αν προηγείται το πριν ή το μετά. Όλα στροβιλίζονται στον νου μου, αλλά που τώρα είναι έξω από το κεφάλι μου, στο κενό. Παντού γύρω μου σκοτάδι, αν και δε θυμάμαι πώς ήταν το φως…

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2015, 260 σελ.

Ο πρώτος και ο τελευταίος των Ουρανών – Νίκος Πετρόπουλος

Η αποκαλυπτική βιογραφία του Θεού


Η ιστορία του ίδιου του Θεού, αλλά και του αντίποδά του, που αρχίζει πριν από τη Δημιουργία. Όμως ενός Θεού διαφορετικού και απρόβλεπτου, ο οποίος δεν μοιάζει με κανέναν από όλους αυτούς που λατρεύουν οι πιστοί. Ενός Θεού που προβληματίζεται και αμφιβάλλει, ενθουσιάζεται και απογοητεύεται. Που πασχίζει να δημιουργήσει το σύμπαν και να ανακαλύψει το μυστικό της ζωής, αλλά που συχνά τα ίδια τα γεγονότα τον ξεπερνούν ή τον διαψεύδουν. Ένας Θεός με χιούμορ, που διαβεβαιώνει ότι ουδέποτε απέκτησε Υιό και ποτέ δεν έκλεισε ραντεβού με τον Μωυσή, ούτε εμφανίστηκε στα όνειρα του Μωάμεθ. Ένας Θεός γενναίος που, αποποιούμενος τα προνόμιά του, θα τολμήσει κάποτε να έρθει στη γη και να ζήσει σαν άνθρωπος. Και που, στο τέλος, δεν θα διστάσει να αμφισβητήσει ακόμή και την ίδια του την ύπαρξη…

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2001, 326 σελ.

Οδός διαφυγής – Νίκος Πετρόπουλος

Στην “Οδό διαφυγής” μέσα από ένα πυκνό κείμενο που διαθέτει άρτια δομημένη γλώσσα, παρακολουθούμε την εσωτερική διαδρομή του ήρωα, καθώς η ιστορία του οδεύει προς το τέλος· ή μήπως διαισθανόμαστε το τέλος της Ιστορίας του Ανθρώπου;
Δίχως συναισθηματικές ευκολίες και κοινωνιολογικές απλουστεύσεις, η “Οδός διαφυγής” προσπαθεί να εμβαθύνει στο πρόβλημα του σύγχρονου μαζικοποιημένου ατόμου και να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές εκείνων που πασχίζουν να κρατήσουν τις αποστάσεις τους.

Εικονογράφηση: Γιάννης Τζερμιάς

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 1995, 177 σελ.

Ο φόβος του μηδενός παραλλήλου – Νίκος Πετρόπουλος

Περιγράφει κανείς με σχολαστικότητα ή επειδή αγνοεί το βάθος των πραγμάτων είτε γιατί δεν τον ενδιαφέρει, χρησιμοποιώντας τις ίδιες λέξεις κι αλλάζοντας απλώς τον τόνο της φωνής του…
Κανείς δεν κατόρθωσε να επιβιώσει, όταν και το τελευταίο μυστικό της ύπαρξής του φανερώθηκε σαν τάφρος ορφανή μπροστά του…
Υπάρχει κανείς που να συμμερίζεται τις απόψεις μου; Aς μην υπάρχει, αυτό δεν με κάνει να αμφιβάλλω για την ορθότητα των ισχυρισμών μου, καλύτερα που δεν υπάρχει κανείς. Από πού κι ως πού να υπάρχει; Επειδή μας συνήθισαν να σκεφτόμαστε αγεληδόν και να λοξοκοιτάμε τους παρεκκλίνοντες. Θα έπρεπε να υποψιαζόμαστε καλύτερα τον ίδιο μας τον εαυτό, που μηρυκάζει στο ίδιο λιβάδι εκ γενετής κι όλα τα χρόνια της ζωής του προσποιείται βελάζοντας ότι δήθεν σκέφτεται αφεαυτού…

Πεζογραφία, Γαβριηλίδης, 1990, 86 σελ.