Ναταλία Κατσού

Ειδωλολάτρες – Ναταλία Κατσού

Η συλλογή “Ειδωλολάτρες” αποτελεί το τέταρτο βιβλίο ποίησης της Ναταλίας Κατσού. Η σύνθεση περιλαμβάνει τέσσερις ενότητες, τέσσερις όψεις ενός κερματισμένου προσώπου, είδωλα σε αναζήτηση αντικειμένου λατρείας. Οι δύο πρώτες ενότητες, “Νάρκισσος” και “Ηχώ”, εμπνευσμένες από τον μύθο, επιχειρούν να λύσουν την παρεξήγηση σχετικά με τον ρομαντικό νέο που δεν αναγνωρίζει την αντανάκλασή του. Στην ενότητα Εγώ η γλώσσα και η ιστορία παλεύουν να αρθρωθούν σε ένα σήμερα αποσυντονισμένο, ενώ στην Αλβιώνα εμφανίζονται οι ξένοι, αυτοί που μας προσπερνάνε καθημερινά και μπορεί να κρύβουν μία ιστορία που μας περιέχει.
Ο Νάρκισσος λειτουργεί ως αρχικό σύμβολο για τον δημιουργό και την αυτοκαταστροφικότητά του, για να οδηγήσει τη σκέψη έξω από τον εαυτό, στον κόσμο. Ο διχασμός ανάμεσα σε δύο διαφορετικές πραγματικότητες, άλλοτε επιτρέπει την ταύτιση και άλλοτε επιβάλλει την απομάκρυνση. Η ρομαντική εξαπάτηση υποχωρεί υπέρ της συνειδητής λατρείας, όχι απλώς μετακινώντας το βλέμμα, αλλά ενσαρκώνοντας το ίδιο το κάτοπτρο. Αυτό που επείγει είναι η ανάγκη της αφιέρωσης σε έναν ιδανικό άλλο, άνθρωπο ή ιδέα. Καθώς γινόμαστε ειδωλολάτρες.

Eικονογράφηση: Βίβιαν Χαλκίδη

Ποίηση, Κάπα Εκδοτική, 2019, 56 σελ.

Αγαθό – Ναταλία Κατσού

Ξεκινώντας από μια φυσική κίνηση, την επαφή του ποδιού με το έδαφος, πυροδοτείται μια διαδικασία που ακυρώνει τις αισθήσεις όπως τις βιώνουμε ως άνθρωποι ή, μάλλον, τις μεταθέτει μέσα από ένα υποθετικό ταξίδι διαδοχικών εαυτών με έναν κοινό παρονομαστή: η μορφή αφορά σε απαραίτητα στοιχεία της καθημερινότητας, επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας και πράξης, προϊόντα με αξία χρηστική και σημασία πέραν της ενσυνείδητης επαφής μας με αυτά.
Αυτή η σπειροειδής μετάπλαση του ίδιου του υλικού μας ενέχει μια επιστροφή με ζητούμενο τη διαύγεια. Ή θα μπορούσε να είναι πολλοί άνθρωποι που ψάχνουν ταυτόχρονα να ταιριάξουν.
Το “Αγαθό” (αγγλ. Commodity) της Ναταλίας Κατσού παρουσιάστηκε το 2014, σε παραγωγή του Theatre Lab Company στο Λονδίνο, μέσα από την ενότητα 6+1 Greeks on Stage. Η συνεργασία με το Αναλόγιο στο Θέατρο Τέχνης (φθινόπωρο 2017), υπό την οργάνωση της Σίσσυς Παπαθανασίου, είναι μια ευτυχής συγκυρία που δίνει την ευκαιρία στο κείμενο αυτό να αναπνεύσει τρισδιάστατα σε μια συνθήκη πολύ διαφορετική από εκείνη που το ενέπνευσε.

Mετάφραση: Αγγελική Μπούρα

Θεατρικό, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017, 60 σελ.

Βυθός – Ναταλία Κατσού

Τι συμβαίνει όταν ένα από τα εκατοντάδες παιδιά, μακριά από κάθε τι ανθρώπινο, εκπνεύσει εξουθενωμένο σε κάποιο αμπάρι ή σωριαστεί πάνω στις σανίδες του καταστρώματος; Αυτή η απορία κι η ζοφερή εικόνα έδωσε μορφή στη Λυδία, στη φωτορεπόρτερ που επιστρέφει ξανά και ξανά στον «τόπο του εγκλήματος» και, ψάχνοντας να διαλευκάνει ως το βυθό, εξαφανίζεται, στοιχειώνοντας με την απουσία της τους χαρακτήρες του έργου, τους αγαπημένους της που έχουν μείνει πίσω.
Πόσο εύθραυστη γίνεται η πραγματικότητά μας όταν κινείται σε μια επιφάνεια άγνοιας, αμφιβολίας και ανασφάλειας; Πόσο μακριά φτάνουμε όταν κυνηγάμε την αποκατάσταση κάποιων πολύτιμων κλεμμένων αξιών; Ποιες προβολές του παρελθόντος σχηματίζουν το παρόν και πώς μπορούμε να συνεχίσουμε όταν γνωρίζουμε; Πώς μας διαμορφώνει ο δικός μας άλλος κι ο οικείος ξένος; Κι η δική μας ευθύνη;
Ο πυρήνας του έργου Βυθός σχηματίστηκε το 2011 στο Λονδίνο, όταν οι φήμες σχετικά με γνωστή πολυεθνική εταιρία ενδυμάτων περί εκμετάλλευσης παιδιών και ανηλίκων είχαν σοκάρει τη Ναταλία Κατσού, η οποία θέλησε να ψάξει το θέμα περαιτέρω. Η έρευνά της σχηματίστηκε στο παρόν θεατρικό κείμενο, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο την άνοιξη του 2017.

Θεατρικό, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017, 144 σελ.

Νυμφαλίδες – Ναταλία Κατσού

είπε ότι πλήττει ακόμη και να τη συντρίψει
και την αφήνει να χτυπιέται στα γυάλινα τοιχώματα
μιας παρεξήγησης
να σιγοκαίγεται στην αμφιβολία

ο πιο γρήγορος τρόπος να μαραθεί ένα πλάσμα
είναι η αναμονή
απαρίθμηση προσδοκιών σε ένα δωμάτιο
με μια σκιά που παραμορφώνει τα όνειρα

εκείνη δεν είχε ανθρώπινη μοίρα
πριν τον συναντήσει
ένιωθε πλήρης στη σιωπή

θαύμαζε τους κύκνους που
γλιστρώντας με αξιοπρέπεια
τραγουδάνε παθιασμένα κι ανυπόφορα
έστω και την τελευταία στιγμή

τη μέρα που θα τραγουδήσει εκείνη
κανένας από τους δυο τους δεν θα υπάρχει πια

Ποίηση, Κέδρος, 2015, 88 σελ.

Σπαράγγια με φτερά – Ναταλία Κατσού

Αυτή η μορφή του θεατρικού έργου “Σπαράγγια με φτερά” αποτελεί την τελευταία και πιο αφαιρετική μιας μακράς σειράς σχεδίων, δοκιμών και αναγνώσεων. Το έργο έφτασε, αρκετές φορές, πολύ κοντά στο να γίνει παράσταση -που ήταν κι ο αρχικός σκοπός του-, μεταφράστηκε στα αγγλικά, παρουσιάστηκε σε αναλόγιο στο Λονδίνο, άλλαξε τέλος, άλλαξε ακόμη και το όνομα του ήρωα. Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν στην έρευνα και την επεξεργασία, κυρίως γιατί είχα την τύχη να τους γνωρίσω.

Θεατρικό, Εκδόσεις Βακχικόν, 2014, 50 σελ.

Flying Asparagus – Natalie Katsou

This version of “Flying Asparagus” is the latest and most abstract after a series of drafts, trials and readings. The play got very close to be a show a few times, -which was the ambition in the first placeit’s been translated to English, it got presented in a rehearsed reading in London, the end changed, even the main hero has been renamed. I would like to thank everyone that has helped me in my research and my journey, especially because I’ve had the chance to get to know them.

Θεατρικό, Εκδόσεις Βακχικόν, 2014, 54 σελ.

Κοχλίας – Ναταλία Κατσού

Κυνηγημένος για ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα, ο πρώτος καλλιτέχνης, ο γλύπτης Δαίδαλος, εξορίζεται από την Αθήνα. Φτάνει στην Κρήτη, τον υποδέχεται ο Μίνωας. Του παραγγέλνει αγάλματα να κοσμήσει το βασίλειο. Όμως η θεϊκή μανία κι οι επιθυμίες της σάρκας ορίζουν αλλιώς. Η βασίλισσα, η Πασιφάη, ποθεί έναν ταύρο. Ζητάει από τον ξένο τεχνίτη να την βοηθήσει στο πάθος της. Κι αυτό γεννάει το αχόρταγο τέρας, τον Μινώταυρο. Ο Δαίδαλος πρέπει να χτίσει γύρω του ένα τείχος χωρίς αρχή και τέλος.
Η ποιητική συλλογή, “Κοχλίας”, είναι μια εκδοχή πάνω στο μύθο του Δαιδάλου. Τέσσερις φωνές, αυτόνομες αλλά και αλληλοεξαρτώμενες. Δαίδαλος, βασίλισσα Πασιφάη, ο δούλος Ίκαρος κι ένας σύγχρονος ρεπόρτερ, τέσσερις διαδρομές ανοίγονται και μας ταξιδεύουν στο λαβύρινθο.

Ποίηση, Κέδρος, 2012, 86 σελ.

Μαγωδός – Ναταλία Κατσού

Μια ποιητική συλλογή σε δύο ενότητες.
1η ενότητα: “Γυμνό, μολύβι σε χαρτί”, ένα σκίτσο ή μια διαδικασία, μέσα από τη γραφή και τις λέξεις, να φανεί κάποια στιγμή το αληθινό πρόσωπο. Η “Μαγδαληνή” παλεύει με το σώμα της, με τη μνήμη που έχει χαράξει το κορμί της, την αϋπνία· η απουσία έχει στοιχειώσει μέσα της, γίνεται οργή και οδύνη, γίνεται διάλογος με έναν αόρατο άλλον.
Στο “Cobalt blue”, έντονο και βαθύ όπως η θάλασσα, οι εικόνες και οι στιγμές διαδέχονται η μία την άλλη όπως σε μια έκθεση ζωγραφικής, ο ήλιος ξεφλουδίζεται, ο υάκινθος κρύβει ένα μυστικό, ο χειμώνας γίνεται πουλί στους δρόμους της πόλης.
Οι μύθοι παραπλανούν και εξορκίζουν τους ήρωές τους στη μοναξιά. Γι’ αυτό η “Λίλιθ”, η αρχαϊκή θεότητα επιστρέφει. Για να διεκδικήσει την αληθινή της φύση. Κι ένα γράμμα, σε ένα πλάσμα αιθέριο, σε ένα alter ego. Ποιός είναι πιο μακριά από τον άλλον; Ο αποστολές ή η Αγγελική του;

2η ενότητα: “Μαγωδός”, ιδιότητα ηθοποιών και μίμων κατά το ύστερο βυζάντιο, άνδρας ή και γυναίκα ακόμη, που μεταμφιεζόταν, χόρευε, έκανε μιμήσεις, διασκέδαζε και μάγευε τους θεατές με καταπληκτική δεξιοτεχνία και αισθησιασμό.Τρεις συνθέσεις, τρεις όψεις. Τρία πρόσωπα που καθρεφτίζονται σε ιδιαίτερα κάτοπτρα: σε μια λεπίδα, στο πρόσωπο ενός άλλου, σε ένα ασημένιο κουτάλι, αναζητώντας μια ταυτότηα. Από το απολύτως ρεαλιστικό στο αφηρημένο, από το τώρα στο φανταστικό και πάλι πίσω, αυτοαναλύονται και συνειδητοποιούν.
Στο “Λεπιδόπτερο”, ένας άνδρας φυλακισμένος στο σώμα του, όπως ένα έντομο σε γυάλα, φλερτάρει με τη λεπίδα του φυρίσματος, με τη βίαιη αλλαγή, με την έντονη επιθυμία να δημιουργήσει εξαρχής τη φύση του. “Κάτω από αυτό το δέρμα βρίσκομαι εγώ”. Πως να αντιμετωπίσει κανείς αυτός τον ξένο, τον ευατό του;
Στον “Κλώνο”, μια παιχνιδιάρικη υποψία, ένα κυνηγητό με έναν άγνωστο μέσα στην πόλη, γίνεται εμμονή, φόβος. Ο άγνωστος γίνεται διώκτης, ένα φάντασμα, αυτός που γνωρίζει. Ένα καταπιεσμένο κομμάτι του είναι που προσπαθεί να εκδηλωθεί, να επικοινωνήσει. Τον έχουμε ανάγκη.
Στην “Ανίχνευση”, μια νέα γυναίκα αρνείται να ξεπεράσει την αδυναμία της. Μέχρι που βλέπει την όψη της σε ένα κουτάλι. Ψάχνει τις αιτίες για το λαβύρινθο στον οποίο έριξε τον ευατό της. Τάση φυγής σε περιοχές των παιδικών χρόνων, ή του ονείρου, και απότομη προσγείωση. Η αυτοκαταστροφή διασπάται από στιγμές αναλαμπής και διαύγειας, η παραίτηση από τη θέληση.

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2008, 96 σελ.