Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Ασυγχώρητο λάθος – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Η Μαργαρίτα ήταν μόλις οχτώ χρόνων όταν οι γονείς της την έστειλαν παραδουλεύτρα σ’ ένα αρχοντικό στην πόλη. Στα δεκατρία της, το αφεντικό την εκμεταλλεύτηκε και, αφού της πήρε το παιδί της, την πέταξε στον δρόμο. Τότε, εκείνη τυχαία ανακάλυψε την κλίση της στον χορό και την έκανε επάγγελμα. Έγινε χορεύτρια σε καμπαρέ. Έτσι άρχισε το μοναχικό ταξίδι μιας γυναίκας που η μοίρα τη χτύπησε αλύπητα. Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Έπεφτε και ξανασηκωνόταν με πείσμα, προκειμένου να κερδίσει την υπόληψη μιας άσπλαχνης κοινωνίας που δε συγχωρεί και να βρει το χαμένο παιδί της. Η ζωή της ήταν ένα δάσος από άντρες που την αγάπησαν, τη δίδαξαν, την ξεγέλασαν ή την πρόδωσαν. Στη μέση του δάσους το πιο ψηλό δέντρο την παρακινούσε να μη σταματά την ανοδική πορεία. Έτσι, η Μαργαρίτα κατόρθωσε να αποκτήσει ό,τι επιθυμούσε: δόξα και χρήμα. Μόνο που ξέχασε να επενδύσει στην αγάπη και τη φιλία. Και αυτό η ζωή δεν της το συγχώρησε ποτέ.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2019, 464 σελ.

Ηλέκτρα. Το δάκρυ της Αφρικής – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Στην Αθήνα του 1969 η νεαρή Ηλέκτρα, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, είναι έτοιμη να κατακτήσει τα όνειρά της, μα μια απρόσμενη συνάντηση με τον μετανάστη Ηλία Θωμόπουλο ανατρέπει τα σχέδιά της. Οι συναρπαστικές ιστορίες που της διηγείται για την Αφρική τη γεμίζουν δέος και θαυμασμό, και καταλήγει να τον παντρευτεί και να τον ακολουθήσει στη Μαύρη Ήπειρο. Μόνο που γρήγορα αντιλαμβάνεται πως η Νιγηρία είναι μια επικίνδυνη χώρα. Η Ηλέκτρα ωθείται να συνθηκολογήσει με τη μοναξιά, τον φόβο της μαύρης μαγείας καθώς και της ένοπλης ληστείας. Ωστόσο, όλα αυτά δεν την εμποδίζουν να αγαπήσει με πάθος την Αφρική και να αφιερωθεί στα παιδιά της Αμερικανικής Ιεραποστολικής Σχολής, όπου διδάσκει, αλλά και σε όλα τα ορφανά που βρίσκουν απεριόριστη αγάπη στην αγκαλιά της.

Ύστερα από σαράντα πέντε χρόνια γεμάτης ζωής, η Ηλέκτρα και ο Ηλίας αποφασίζουν να επαναπατριστούν, αλλά δεν υπολογίζουν πως, όταν ξεριζώσεις ένα γέρικο δέντρο, τότε αυτό μαραίνεται και πεθαίνει. Δυο χρόνια αντέχει ο Ηλίας στην Ελλάδα. Μετά τον θάνατό του, τίποτα πια δεν κρατά την Ηλέκτρα μακριά απ’ όσα αγάπησε στην Αφρική. Επιστρέφει, ανυποψίαστη για το μεγάλο παιχνίδι που της επιφυλάσσει η μοίρα: τη συνάντησή της με την εξτρεμιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2017, 416 σελ.

Αν ήξερα αλλιώς να σ’ αγαπώ – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Το πάθος της για τον χορό κράτησε τη Γιολάντα μακριά από τις οικογενειακές επιχειρήσεις, παρόλο που ήταν βαθιά επιθυμία του πατέρα της να τον διαδεχθεί. Προτίμησε να ακολουθήσει το όνειρό της: Μουσική Ακαδημία, Laban Dance Centre, και μετά… κατάκτηση όλων των μουσικών σκηνών του κόσμου!
Μα ένας κεραυνοβόλος έρωτας ορμά σαν τυφώνας στον δρόμο της εκτροχιάζοντας τη ζωή της και θέτοντας υπό αίρεση τους στόχους της. Ένας έρωτας αντιφατικός, επίμονος, αντίθετος προς τις αρχές της, ένας έρωτας εκμαυλιστής την εξουσιάζει, κι αυτή, ανυπεράσπιστη, ακολουθεί πειθήνια τις προσταγές του.
Τι είναι εκείνο που κάνει μια γυναίκα έξυπνη, χαρισματική και επιτυχημένη να αισθάνεται μπερδεμένη και ανασφαλής; Γιατί η Γιολάντα έπαψε να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, στις δικές της αξίες, και αφέθηκε να εγκλωβιστεί μέσα σ’ αυτό που πίστευε πως είναι ευτυχία;
Απ’ όλους τους δικούς της ανθρώπους μόνο ο παιδικός της φίλος Στέφανος μπόρεσε να προβλέψει την εξέλιξη αυτής της σχέσης, γιατί μόνο αυτός ήταν ικανός να της προσφέρει την αγάπη που της άξιζε.
Η κάθαρση θα είναι για όλους τραγική…

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2016, 520 σελ.

Η ζωή είναι αγάπη – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Κανείς δε φανταζόταν πως μια ξέγνοιαστη βραδιά γλεντιού και χαράς θα μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Ένα αναπάντεχο ατύχημα κόστισε στην Ιάνθη την τετραπληγία. Σε κλάσμα δευτερολέπτου είδε τα όνειρά της να γκρεμίζονται και πίστεψε για λίγο πως δεν άξιζε να ζει μια τέτοια ζωή. Όμως βρήκε τη θέληση και το κουράγιο να αγωνιστεί και να διεκδικήσει όσα της ανήκαν. Και η ζωή πήρε τον δρόμο της και τα όνειρά της άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα.

“Αν μπορούσα, θα άπλωνα τα χέρια να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, να τον γεμίσω με φιλιά… Αλλά δεν μπορούσα, γι’ αυτό έπρεπε να τον κάνω πέρα, γιατί ήταν μια αταίριαστη αγάπη. Αυτή η αφοσίωσή του με πλημμύριζε ευτυχία και φόβο. Ευτυχία γιατί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε φαντάστηκα πως θα βρισκόταν κάποιος να με αγαπήσει σε σημείο που να θέλει να με παντρευτεί. Φοβόμουν να πιστέψω στη διάρκεια του ενθουσιασμού και στη γνησιότητα της αγάπης του. Με φόβιζε η δύναμη του πάθους του, έμοιαζε με ξέχειλο ορμητικό ποτάμι που στη βιασύνη του παρασέρνει ό,τι βρεθεί στον δρόμο του… Απ’ την άλλη, υποκλινόμουν με δέος μπρος στην ανιδιοτέλεια της αγάπης του. Δεν ήξερα αν η δική μου μπορούσε ποτέ να φτάσει το μέγεθος της δικής του. Γιατί η δική μου αγάπη ήταν ήπια, τρυφερή, δεν έκανα καμιά υπέρβαση, ούτε θυσία για να τον κατακτήσω”.

Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και τη δύναμη της αγάπης.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2014, 476 σελ.

Αργός χορός – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Ο Αλέκος επιστρέφει από την Αμερική γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες για να κάνει καριέρα ως σκηνοθέτης. Σύντομα διαπιστώνει πως οι περγαμηνές και οι διακρίσεις δεν είναι αρκετές στα στενά πλαίσια της πατρίδας του: εδώ βαραίνουν πολύ περισσότερο τα “μέσα” και οι διασυνδέσεις.

Αγωνίζεται να μην προδώσει τις αρχές του και αρνείται να υποταχθεί στο κατεστημένο, σε ιδεολογίες, φόβους και προσχήματα. Οι σκέψεις για νέα φυγή στο εξωτερικό τον καλούν σαν σειρήνες, αλλά αντιτάσσει τη μεγάλη αγάπη του για την Άννα. Αποφασίζει να αναζητήσει τη συμβουλή της γιαγιάς Σοφίας και εκεί συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Η γιαγιά τού παραδίδει ένα τετράδιο στο οποίο έχει καταγράψει τη ζωή της, προκειμένου ο αγαπημένος της εγγονός να την κάνει ταινία.

Ο Αλέκος βυθίζεται στην ιστορία μιας άλλης εποχής, στο περιφρουρημένο από ενετικά τείχη Βαρώσι, με τους διωγμούς, τους πολέμους και τα μίση του. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας της γιαγιάς του τον συνταράζει και τα λόγια της τον συνοδεύουν: “Να θυμάσαι αγόρι μου, μια αγάπη που εκρήγνυται δεν ξεχνιέται ποτέ. Η λάβα της θα σε ακολουθεί μέχρι το τέλος της ζωής σου”.

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2013, 550 σελ.

Έτσι θέλω να θυμάμαι – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Ο Μάικλ γεννήθηκε στη Νιγηρία από λευκό, Έλληνα πατέρα και μαύρη μητέρα. Τα παιδιά στο σχολείο τον φώναξαν παλιομιγά, αυτό όμως δεν τον πολυπείραξε όσο είχε δίπλα τον πατέρα του, που με την αγάπη του τού έδινε δύναμη και σιγουριά.

Όταν όμως ο πατέρας του εξαφανίζεται κι ο Μάικλ αρχίζει απεγνωσμένα να τον αναζητεί, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Θα τα καταφέρει ωστόσο να ορθοποδήσει και θα εξελιχθεί σε ένα γοητευτικό άντρα και σπουδαίο επιστήμονα. Και τότε θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί τη Μέλα, με απρόβλεπτες συνέπειες για τη ζωή του…

Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2011, 608 σελ.

Η απαγωγή του Γκάπι – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Το 2030 ο πλανήτης γη βιώνει την υπερθέρμανση του πλανήτη. Πλημμύρες, σεισμοί, ανομβρία μαστίζουν διάφορα μέρη της γης και οι άνθρωποι αλλάζουν τον τρόπο ζωής για να επιβιώσουν.

Μια ομάδα παιδιών της Β΄ Γυμνασίου κάνει κοπάνα απ’ το σχολείο για μια περιβαλλοντική έρευνα στα βουνά. Εκεί εξαφανίζεται ο Γκάπι, ένας συμμαθητής τους απ’ το Λίβανο. Έτσι τα παιδιά αρχίζουν ένα μυστικό αγώνα διάσωσής του. Μέσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές συλλέγουν πληροφορίες και εντοπίζουν την τοποθεσία που οι απαγωγείς έχουν κρυμμένο τον Γκάπι. Όμως όταν τα πράγματα δυσκολεύουν ζητούν βοήθεια απ’ τα ρεμάλια, μαθητές της έκτης τάξης που το λέει η καρδιά τους. Τι θα συμβεί σ’ όλη αυτή την ηλεκτρονική επιχείρηση διάσωσης του φίλου τους; Τι κρύβεται πίσω απ’ αυτή την απαγωγή και πώς αντιδρούν οι μεγάλοι μπρος στο θάρρος και την εφευρετικότητα των παιδιών;

Κρατικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας Κύπρου (2011)
Eικονογράφηση: Θανάσης Τσίτσικας

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Άγκυρα, 2010, 238 σελ.

Κρατήσου απ’ τα όνειρά σου – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Λένε πως η απόσταση της ευτυχίας από τη δυστυχία είναι μονάχα μια σπίθα φωτός. Μια διάφανη κλωστή που διαχωρίζει τη μια έννοια από την άλλη… Ένα βήμα μπρος ή πίσω. Και δεν χρειάζεται παρά μονάχα ένα στραβοπάτημα για ν’ ανατρέψει το ένα τ’ άλλο.

Η Αφροδίτη, δοσμένη βαθιά στo μεγάλο της έρωτα για τον Ίκαρο, βίωνε την απέραντη ευτυχία σαν κάτι αιώνιο κι άφθαρτο. Δεν υποπτεύθηκε ούτε στιγμή πως ένα ολίσθημα ήταν αρκετό να κατεδαφίσει το οικοδόμημα αυτής της ευτυχίας και να την παρασύρει σ’ έναν καταστροφικό τυφώνα που θα σάρωνε τα πάντα στη ζωή της. Πλούτη, ευτυχία, γαλήνη, παιδί θα χαθούν και μια αρρώστια θ’ αλλάξει ριζικά τη ζωή της. Παρ’ όλ’ αυτά, μια δύναμη μέσα της τη βοηθάει ν’ αντισταθεί και να κρατηθεί απ’ το όνειρό της. Γιατί υπάρχουν πολλά μονοπάτια που οδηγούν στην ευτυχία!

Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2010, 554 σελ.

Το άλλο μου μισό – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Τριάντα δύο χειμώνες δεν κατάφεραν να απαλύνουν τη λαύρα εκείνου του καυτού Ιούλη του ’74 που τσουρούφλισε τις καρδιές κι άφησε ματωμένα τα όνειρα να ξεστρατίζουν… Τριάντα δύο χρόνια μετά την εισβολή, το εφιαλτικό όνειρο κρατάει το Γιάννη ξάγρυπνο τις νύχτες… Οι κραυγές της μάνας του σχίζουν τον άνεμο, σμίγουν με τις οβίδες και τους καπνούς, ώσπου η ψυχή της λευερώνται κι ανεβαίνει στον ουρανό… Μια πεντάμορφη οπτασία, με τα μαύρα της μαλλιά ν’ ανεμίζουν στον άνεμο, κρατά στα χέρια λευκό περιστέρι και τον αποχαιρετά…

Εκείνος ο Ιούλης του ’74 έκοψε τη ζωή του στα δυο. Η μισή κοιτάει μπροστά, γίνεται ένας πετυχημένος μεγαλοεπιχειρηματίας, η άλλη μισή κοιτάει απέναντι, την τουρκοκρατούμενη πατρίδα του, εκεί που χάθηκαν τα όνειρα κι όλοι όσοι αγάπησε…

Η Αριάδνη, από την άλλη, από μια παράξενη συγκυρία αφήνεται να την παρασύρει το πάθος ενός αχαλίνωτου έρωτα. Η βελούδινη ματιά του Τουρκοκύπριου Αχμέτ την καθοδηγεί ανεξέλεγκτα στο πεπρωμένο… Η άυλη παρουσία κρατάει αόρατα νήματα και τους οδηγεί στης μοίρας το γραμμένο…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2008, 399 σελ.

Όλου του κόσμου τα παιδιά – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Όλοι ξέρουμε πως η ζωή μοιάζει μ’ έναν απέραντο ανοιξιάτικο μπαξέ!
Ο αέρας που φυσά κουβαλάει μαζί του κάτι μικρούτσικα σποράκια. Άλλα πέφτουν μέσα στο χαντάκι, άλλα στον γκρεμό κι άλλα στο παρτέρι ενός κήπου.
Όλα τα σποράκια τα ζεσταίνει ο ήλιος που λάμπει πάνω από τον κόσμο και βλασταίνουν, μεγαλώνουν, βγάζουν φύλλα, και τα λουλούδια τους ομορφαίνουν την πλάση!
Έτσι και τα παιδιά. Μερικά γεννιούνται πιο τυχερά από άλλα, σε πατρίδες που η ζωή κυλά δίχως προβλήματα. Άλλα τα ταλαιπωρεί η πείνα, οι πόλεμοι, και άλλα αναζητούν λίγη αγάπη. Είναι όμως όλα παιδιά του Θεού και ο ήλιος τούς χαμογελά και απλώνει στο διάβα τους χρυσό σεντόνι να ξαποστάσουν την καρδιά τους.
Το άλλο μου μισό
Τριάντα δύο χειμώνες δεν κατάφεραν να απαλύνουν τη λαύρα εκείνου του καυτού Ιούλη του ’74 που τσουρούφλισε τις καρδιές κι άφησε ματωμένα τα όνειρα να ξεστρατίζουν… Τριάντα δύο χρόνια μετά την εισβολή, το εφιαλτικό όνειρο κρατάει το Γιάννη ξάγρυπνο τις νύχτες… Οι κραυγές της μάνας του σχίζουν τον άνεμο, σμίγουν με τις οβίδες και τους καπνούς, ώσπου η ψυχή της λευερώνται κι ανεβαίνει στον ουρανό… Μια πεντάμορφη οπτασία, με τα μαύρα της μαλλιά ν’ ανεμίζουν στον άνεμο, κρατά στα χέρια λευκό περιστέρι και τον αποχαιρετά…
Εκείνος ο Ιούλης του ’74 έκοψε τη ζωή του στα δυο. Η μισή κοιτάει μπροστά, γίνεται ένας πετυχημένος μεγαλοεπιχειρηματίας, η άλλη μισή κοιτάει απέναντι, την τουρκοκρατούμενη πατρίδα του, εκεί που χάθηκαν τα όνειρα κι όλοι όσοι αγάπησε…
Η Αριάδνη, από την άλλη, από μια παράξενη συγκυρία αφήνεται να την παρασύρει το πάθος ενός αχαλίνωτου έρωτα. Η βελούδινη ματιά του Τουρκοκύπριου Αχμέτ την καθοδηγεί ανεξέλεγκτα στο πεπρωμένο… Η άυλη παρουσία κρατάει αόρατα νήματα και τους οδηγεί στης μοίρας το γραμμένο…

Eικονογράφηση: Ντέλης Παπαδόπουλος

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Πατάκη, 2004, 109 σελ.

Το πεπρωμένο μιας ζωής – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Στα 1914, ο Μιχάλης Στασινόπουλος φτάνει στη χώρα των Ίπο της Ανατολικής Νιγηρίας με όνειρα και φιλοδοξίες για πλούτη και δύναμη. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες, μέσα από το ανατριχιαστικό πέπλο της μαύρης μαγείας κι έναν άγνωστο γι’ αυτόν κόσμο της Αφρικής, προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του λευκού. Η αισθησιακή παρουσία της Δήμητρας ομορφαίνει τις μοναχικές οδοιπορίες του. Επάνω στο άλογο, σαν νύμφη του δάσους, μέσα στο κανό σαν σειρήνα του ποταμού, γεννιέται μέσα από φωτεινούς ιριδισμούς του απομεσήμερου και τον οδηγεί στα ατέλειωτα ταξίδια του. Μια γυναίκα που αναδύεται μέσα απ’ τον πολιτισμό για να αφομοιωθεί με τη λαγνεία και τα έθιμα της Αφρικής. Λες και πλάστηκε μέσα απ’ το κλάμα της καταιγίδας, μέσα απ’ το χρώμα της μοναξιάς…
Τη σκυτάλη για το μεγάλο ταξίδι θα πάρουν ο Σπύρος και η Μάγδα. Σε διαφορετικές εποχές, συνεχίζουν ό,τι άφησαν οι προηγούμενοι. Δύο βίοι παράλληλοι με ίδια μοναξιά, ίδια ρίσκα, ίδια δίψα για δημιουργία.
Χαμένοι στη γη του βροχερού δάσους, άνθρωποι απ’ την ίδια πατρίδα αλληλο-εξοντώνονται για κοινά συμφέροντα. Μια ιστορία έρωτα, προδοσίας, μοναξιάς και μυστηρίου.
Και όταν μαύροι και λευκοί εξαντλήσουν όλα τα αποθέματα της καρδιάς τους, καταφεύγουν σ’ ένα έργο ισοπέδωσης των ονείρων!

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2003, 340 σελ.

Ο ψίθυρος του δάσους – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Μια νεαρή Κυπριοπούλα αφήνει το χωριό της και ξεκινά το 1947, ολομόναχη, ένα ταξίδι στην Αφρική. Με μια φωτογραφία στο χέρι, κάποιου άγνωστου μιγάδα αρραβωνιαστικού και μια βαλίτσα όνειρα -και ό,τι ήθελε προκύψει. Η Αφρική την μαγεύει. Την δέχεται σαν ρουφήχτρα σ’ ένα σκοτεινό πηγάδι κι αυτή, παγιδευμένη απ’ την ίδια την καρδιά της αντιπαλεύει ανάμεσα στη φυγή και το χρήμα. Η επανάσταση του 1964 την βρίσκει απροετοίμαστη. Αιχμαλωτίζεται με την οικογένειά της μέσα στο δάσος κι εκεί παίζεται το μεγάλο παιχνίδι της μοίρας! Μέσα στα πάθη, τον πόνο και τη μαγεία, το κείμενο φτιάχνει το δικό του σκηνικό. Περιγραφές ασύλληπτες, ζωντανές, μεταφέρουν τον αναγνώστη στην καρδιά της ζούγκλας με τα γρυλίσματα των αγριμιών και τα ψιθυρίσματα του δάσους, για να ζήσει στιγμές όλο μυστήριο και μαγεία. Το μυθιστόρημα στηρίζεται σε μια πραγματική ιστορία. Το νήμα έδωσε η Χρυστάλλα που, αποφασισμένη να ξεφύγει απ’ τη φτώχεια, κάνει ένα ταξίδι που τελικά ενταφιάζει την καρδιά της στην Αφρική.

Βραβείο Μυθιστορήματος Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού (Κύπρος) (1992)
Eπιμέλεια σειράς: Ελένη Γκίκα

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2001, 279 σελ.

Το ταξίδι της καρδιάς μας – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Ο Σπύρος και η Μάγδα έφτασαν πολύ νέοι στη Νιγηρία. Η παραμονή τους στη χώρα μια περιπέτεια, ένα ατέλειωτο ταξίδι μιας αιωνιότητας… Ηρθαν νέοι και είναι μεσήλικες. Καθημερινά η ζωή τους διαπερνά ένα τούνελ τρόμου… ένοπλες ληστείες, πραξικοπήματα, ανασφάλεια, μοναξιά.

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 1999, 335 σελ.

Αφρικανική νύχτα – Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου

“Βράδυ κι εγώ στα δεκαπέντε μου χρόνια, καθισμένη κατάχαμα έξω απ’ τα σύνορα της Ουγκάντας, άκουσα το βουητό του ανέμου να σμίγει με τα γρυλίσματα των αγριμιών κι ένα δέος πλημμύρισε την ψυχή μου. Βρισκόμαστε εκεί καμιά εκατοστή άνθρωποι της προσφυγιάς απροστάτευτοι στην αγκαλιά της νύχτας μ΄ένα φόβο να μας περικυκλώνει. Το φεγγάρι ολόγιομο στεκόταν εκεί απάνω μάρτυρας όλης της ψυχικής αναστάστωσης που με διακατείχε. “Κάποια μέρα θα γράψω για όλα αυτά” υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Πώς ν’ αναιρέσω την υπόσχεση που το φεγγάρι την έχει καταγράψει στον ουρανό;

“Πέρασαν, βέβαια, αρκετά χρόνια από τότε και η υπόσχεση με βάραινε. Κάποια μέρα η υπόσχεση μέσα μου ωρίμασε και άρχισε να ξεχύνεται, αφήνοντας τη σκέψη να ξεθάψει μνήμες… Το κουβάρι της ζωής ξετυλίγεται αργά αργά και καταγράφει αλήθειες πικρές που τις σέρνει η “μάνα” περιμένοντας το τέλος…

“Ο χρόνος δεν μπορεί να φέρει τη λήθη, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. ‘Οπως τότε, έτσι και τώρα συνεχίζεται η βασανιστική πάλη επιβίωσης κι ο αδιάκοπος κατατρεγμός λευκών του Ζαΐρ.”

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1994, 310 σελ.