Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ιταλική Γλώσσα και Φιλολογία και ολοκλήρωσε την πανεπιστημιακή της κατάρτιση στον Καναδά και στην Μπολόνια της Ιταλίας (υποτροφία Erasmus). Παράλληλα αποφοίτησε και από τη Σχολή Διπλωματούχων Ξεναγών του ΕΟΤ. Από το 1996 εργάζεται ως διπλωματούχος ξεναγός σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία και κατά καιρούς ως εκπαιδεύτρια στα ΚΕΚ. Η συγγραφική της δραστηριότητα άρχισε από τα πολύ πρώιμα χρόνια του δημοτικού και η συγγραφή είναι η μεγάλη της αγάπη. Ωστόσο, της αρέσει επίσης να διαβάζει, λατρεύει τα ταξίδια που την βοηθούν να συλλέγει εμπειρίες, να γνωρίζει διαφορετικές κουλτούρες και φυσικά να εμπνέεται. Το παραμύθι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη δουλειά της καθώς το έχει εντάξει στις ξεναγήσεις των ελληνικών αλλά και ξένων σχολείων (ελληνικοί μύθοι, συμβολισμοί, θρύλοι και παραδόσεις). Διαθέτει κανάλι στο youtube (Stella Arvaniti) με παραμύθια και μυστικά συγγραφής. Επίσης πραγματοποιεί σεμινάρια συγγραφής και συμβολισμού των παραμυθιών.
Το κυπαρίσσι που έγερνε (2012), Χρυσαλλίδα
Η ιστορία ενός μικρού ονείρου, Καρίμ (2014), Οσελότος
Τα δάκρυα της ζωής (2015), Οσελότος
Το μυστικό της Μπρασκόγουρνας (2016), Οσελότος
Μύθοι μεταμορφώσεων (2017), Οσελότος
Το κυπαρίσσι που έγερνε (2018), Οσελότος (Ε)
Παιδικό θεατρικό έργο
Το κυπαρίσσι που έγερνε (2019), Οσελότος
Το κυπαρίσσι που έγερνε – Στέλλα Αρβανίτη
Θεατρική διασκευή
Εικονογράφηση: Αθανασία Καρατζά
Παιδικό θεατρικό, Οσελότος, 2019, 26 σελ.
Το κυπαρίσσι που έγερνε – Στέλλα Αρβανίτη
“Ββββ, πόσο θα αντέξεις ακόμη, μικρέ; Στο τέλος θα σε ρίξω”, έλεγε ο βοριάς και η παγερή του ανάσα έσφιγγε το κυπαρισσάκι.
Είχε δίκιο ο βοριάς και το κυπαρισσάκι το ήξερε… Πόσο θα άντεχε ακόμη; Θα το έριχνε κάτω χτυπημένο…
Eικονογράφηση: Αθανασία Καρατζά
Παιδική λογοτεχνία, Οσελότος, 2018, 40 σελ.
Μύθοι μεταμορφώσεων – Στέλλα Αρβανίτη
Άδωνις και Αφροδίτη. Η Πίτυς
… Και πες πες ο Πάνας, και άκου άκου η Πίτυς, και πες πες ο Πάνας, και άκου άκου η Πίτυς, και πάλι πες πες, ε… στο τέλος υπέκυψε η Πίτυς στα παρακάλια του και τον ερωτεύτηκε. Δεν τον έβλεπε άσχηµο πια, δεν κοίταζε τα τριχωτά αφτιά του, ούτε την ουρά του που περίσσευε, ούτε καν αυτά τα πόδια του, που µοιάζανε µε τράγου! Παρά έβλεπε τον τρόπο που της µιλούσε, την κοιτούσε και της τραγουδούσε…
– Ποια λουλούδια γεννήθηκαν από τα δάκρυα της Αφροδίτης;
– Ποιες θεές τσακώθηκαν για τον Άδωνη και ποια τον κέρδισε τελικά;
– Τι χρώμα έχει οίνος που πίνει ο τραγοπόδαρος Πάνας, και γιατί;
Μυθολογία, Οσελότος, 2017, 40 σελ.
Το μυστικό της Μπρασκόγουρνας – Στέλλα Αρβανίτη
Το παιδί κατέβασε το κεφάλι. Δάκρυα πήγαν ν’ ανέβουν στα μελιά του μάτια, μα τα κατάπιε σαν την πείνα του. Γινήκαν κόμποι, που κατασκήνωσαν στην καρδιά του. Το χέρι της μάνας σηκώθηκε για να τον χαϊδέψει, γεμάτο ρόζους, σαν τους κορμούς των δέντρων, από τις δουλειές. Κοίταξε τον γιο της, τον χάιδεψε μόνο με τη ματιά της και το χέρι της, τελικά, κατευθύνθηκε να δέσει και να στεριώσει καλύτερα τη μαντίλα της. Τα χέρια τότε ήταν σκληραγωγημένα για βαριές δουλειές, οι αγκαλιές και τα χαϊδέματα δεν περισσεύαν. Και όταν δίνονταν, ήταν σχεδόν πάντα με το βλέμμα…
… Όσο γρήγορα είχε κατέβει το βουνό, τόσο αργά βάδιζε τώρα, λες και κουβαλούσε του Σίσυφου την πέτρα στα παΐδια που ‘χε για ώμους. Και είχε και αυτόν, τον Αράπη από κοντά. Του ‘ριχνε βλοσυρές ματιές και ο σκύλος κατέβαζε τα καφετιά, λαμπερά του μάτια, έσκυβε το κεφάλι και τον ακολουθούσε.
O σκύλος του ‘λειπε… τώρα!
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Οσελότος, 2016, 48 σελ.
Τα δάκρυα της ζωής – Στέλλα Αρβανίτη
Δάκρυ γλυκό, δάκρυ πικρό,
δάκρυ μαλαματένιο,
δάκρυ ζωής,
και το ‘πια εγώ,
δάκρυ κεχριμπαρένιο.
“Έτσι είναι η ζωή καλή μου… γλυκόπικρη” είπε η γιαγιά χελώνα στη μικρή πεταλούδα.
Ένα τρυφερό παραμύθι για τρεις αδελφές ψυχές, τρεις πεταλούδες που ξεκινούν το ταξίδι της ζωής και της ενηλικίωσης μέσα στο δάσος, με τους κινδύνους και τις περιπέτειες που καραδοκούν. Θα τα καταφέρουν να μάθουν τι σημαίνει αγάπη, φιλία, σεβασμός και πώς μπορεί να συνεχίσει κάποιος να πετάει ακόμα κι αν χάσει το φτερό του;
Παιδική λογοτεχνία, Οσελότος, 2015, 40 σελ.
Η ιστορία ενός μικρού ονείρου, Καρίμ – Στέλλα Αρβανίτη
Ο Καρίμ ήταν έξω από ένα χαμηλό χωμάτινο σπίτι κι έπαιζε μπάλα. Έκανε πολλή ζέστη και τα παιδάκια ήταν γυμνά από τη μέση και πάνω. Μόνο στο κεφαλάκι τους φορούσαν ένα άσπρο τουρμπάνι για να τα προστατεύει από τον ήλιο που έκαιγε. Οι μανάδες τους λίγο παραπέρα έπλεναν τα ρούχα δίπλα στο ρυάκι κι έριχναν και καμιά ματιά στα μικρότερα που έπαιζαν μέσα στις λάσπες.
Ξαφνικά όμως σηκώθηκε πολλή σκόνη, σαν ανεμοστρόβιλος. Ένα τζιπ σταμάτησε απότομα κοντά τους. Κατέβηκαν βιαστικά φωνάζοντας κάποιοι άνθρωποι με στολές. Οι γυναίκες φοβήθηκαν.
Τι χρώμα έχουν τα όνειρα των παιδιών; Τι ονειρεύονται όταν κλείνουν τα μάτια τους το βράδυ; Ονειρεύονται σε εποχές κρίσης; Εκείνα που ήρθαν από άλλες χώρες, κυνηγημένα από τον πόλεμο ή την πείνα έχουν κι αυτά το δικαίωμα να ονειρεύονται όπως τα παιδιά όλου του κόσμου.
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Οσελότος, 2014, 32 σελ.
Το κυπαρίσσι που έγερνε – Στέλλα Αρβανίτη
Το “Κυπαρίσσι που έγερνε” είναι ένα γλυκό παιδικό ανάγνωσμα, που πλημμυρίζει από άρωμα αλλοτινών χρόνων, καθώς αφηγείται μια ιστορία, που θα μπορούσε να προέρχεται από το χωριό του καθενός μας, σε μια ελληνική ύπαιθρο παραδοσιακή, ανέγγιχτη, αγνή. Γι αυτό μας είναι τόσο οικείο. Το μήνυμα του είναι αισιόδοξο, ειδικά μέσα στη φοβερή κρίση που περνάμε. Ένα μήνυμα αγάπης, ελπίδας και πίστης για μικρούς και μεγάλους.
Eικονογράφηση: Στέφανος Βλασακάκης
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Χρυσαλλίδα, 2012, 40 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Οσελότος, Εκδόσεις Χρυσαλλίδα
