Στα σοκάκια των Στιγμών (2015), Εκδόσεις Διάνυσμα
Στα σοκάκια των Στιγμών – Νικολέττα Μπακατσέλου
Το «Στα Σοκάκια των Στιγμών» δεν αποτελεί έργο ενός χρόνου, αλλά μιας ζωής. Στην πραγματικότητα συγκροτούν μικρές καταθέσεις ψυχής από τα εφηβικά μου χρόνια έως τώρα. Φυσικά όλες τους επηρεασμένες από καταστάσεις που διέγειραν το ανήσυχό μου πνεύμα. Πρόκειται λοιπόν, για μια ποιητική συλλογή ή καλύτερα μια περιπλάνηση ανάμεσα στα σοκάκια της ζωής. Πολλοί πιστεύω θα συναντήσουν τον εαυτό τους ανάμεσα σε αυτά τα σοκάκια. Ο καθένας στη δική του προσωπική στιγμή. Μέσα σε αυτές τις σελίδες περιγράφεται το ταξίδι μιας κοπέλας και ο αγώνα της για να ολοκληρώσει τον σκοπό της ζωής της. Όταν όμως γεννήθηκε δεν γνώριζε πόσο δύσκολο θα ήταν κάτι τέτοιο. Η αθωότητά της την κράτησε για μεγάλο διάστημα αποκομμένη από την Πραγματικότητα. Η συνάντησή τους ήταν μοιραία ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Άλλωστε ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως υπάρχει αυτό που λένε «μοίρα»; Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως στον ουρανό έχει ήδη σχηματιστεί ένας χάρτης με την πορεία και τους σταθμούς της ζωής μας; Και τελικώς… ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι ο άνθρωπος δεν έχει την παραμικρή επιλογή πάνω του;
ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Κάποτε με ρώτησαν αν ο άνθρωπος μπορεί
όλα τα μπορεί τους έλεγα όταν η καρδιά το επιθυμεί
μα ήμουν μικρή δεν ήξερα για το θνητό του αίμα
δεν ήξερα πως δεν την πολεμά
Πρόσφατα με ρώτησαν αν είναι φυσικό
και εγώ τους είπα για το θνητό του αίμα
δυο καλύτεροι από έναν
τρεις καλύτεροι από δυο
ενωμένοι δυνατότεροι από εκείνη
Ύστερα με ρώτησαν του ελαττώματος την πλάνη
νευρίασα κοκκίνησα και φώναξα
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ
Το θνητό μας αίμα είναι κοινό για όλους
είναι κρίκος
είναι σύνδεσμος
Και το αληθινό ελάττωμα τώρα αναδύεται
με μάνα τη θάλασσα της αλαζονείας
ο άνθρωπος ξεχνά το θνητό του αίμα
ο άνθρωπος ξεχνά το όπλο του
Εκείνη σταδιακά νικά
σταδιακά απορροφά τη δύναμή του
και αυτός καταρρέει και ψάχνει
και καταρρέει
Δεν είναι αργά
αλλά δεν θέλει να το ξέρει
κι όμως ψάχνει
Κι όλο ψάχνει στο κενό
κι όλο υποκρίνεται
νοιώθει στις φλέβες να κυλά αργά
το ακόμα θνητό του αίμα
Ξαφνικά μια ηλιαχτίδα
περνά φευγαλέα στο σκοτάδι
εκείνος σηκώνεται μα δύσκολα περπατά
το πηχτό θνητό του αίμα τον εμποδίζει
Πλησιάζει την πόρτα
και εκείνη κλείνει ειρωνικά
στρέφεται στα παράθυρα
που σφραγίζουν με κουρτίνες
Και τότε στο κέντρο του πουθενά
παρέα με την νικήτρια
περιμένει
ελπίζει για μια μικρή ηλιαχτίδα
για μια σταγόνα φωτός
Ίσως κάποιος να χτυπήσει την πόρτα
ίσως κι όχι
Ίσως κάποιος ξεσκονίσει το δωμάτιο
ίσως κι όχι
Ίσως…πολλά ίσως για μια αλήθεια
Αυτό που ζητά είναι ένα ξαφνικά
ένα βήμα στις βρεγμένες σανίδες
Έστω μια φωνή απ’το χαλασμένο ραδιόφωνο
μια ανθρώπινη στιγμή…
Ονειρεύεται
Μόνο αυτό του έχει μείνει
«Ξαφνικά κάποιος γκρεμίζει την πόρτα
σπάει τα παράθυρα
και διώχνει τη σκόνη από το δωμάτιο
Τον βοηθά να σταθεί
να περπατήσει
και το θνητό του αίμα αρχίζει
να ραγίζει
Περπατά…»
Ήταν τόσο ζωντανό και ελπιδοφόρο
Άραγε θα το προλάβει;
Τα μάτια παραμένουν σφραγισμένα
Η πόρτα κλειστή
Οι κουρτίνες αγκαλιασμένες
Το θνητό του αίμα
είχε πλέον πετρώσει
Ποίηση, Εκδόσεις Διάνυσμα, 2015
Πηγές: Εκδόσεις Διάνυσμα
