Λίλα Ζερβοπούλου

Η κόρη του αυτόχειρα – Λίλα Ζερβοπούλου

Ο οικογενειάρχης Νώντας Καμαρινός αυτοκτονεί στην ταράτσα του σπιτιού του. Το νήμα της δικής του ζωής κόβεται. Κανείς δε θα μιλήσει ποτέ για την αυτοχειρία, δε θα αναζητήσει τα αίτια ή τις συνέπειες που μπορεί αυτή η πράξη να έχει στα συγγενικά του πρόσωπα.
Μόνο η δεκάχρονη κόρη του αυτόχειρα, η Ναταλία, σημαδεύεται αμετάκλητα. Εκείνη διερευνά εφ’όρου ζωής, συνειδητά και υποσυνείδητα, το αναπάντητο ερώτημα που οδήγησε τον πατέρα της στην έσχατη λύση. Στήριγμα σ’αυτήν την αναζήτηση, στην εφηβική κι ενήλικη ηλικία, είναι ο πατριός της Γιώργος Βελισσαράκης. Όταν κι αυτός φύγει από τη ζωή, η ηρωίδα θα βρεθεί σε κενά σκέψης και συναισθηματική σύγχυση. Ο γάμος της διαλύεται και νέοι, αναπάντεχοι, θυελλώδεις, αλλά παροδικοί, έρωτες έρχονται για να γεμίσουν τις ώρες της πλήξης της. Ό,τι ισορροπούσε γκρεμίζεται. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και ο ψυχισμός της σε συνεχείς μεταπτώσεις. Η κρίση μέσα της και η αναζήτηση της εσωτερικής λύτρωσης αδιάκοπες.
Πώς στέκεσαι ενώπιον των κοινωνικών συμβάσεων, πώς ενώπιον του έρωτα και πώς ενώπιον της ζωής; Πώς τελικά επέρχεται η αυτοκυριαρχία στη γυναικεία ψυχή;
Και πώς γεννιέται η ελπίδα;

Μυθιστόρημα, Πικραμένος Γιάννης, 2018, 288 σελ.

Μελάνι στη δαντέλα – Λίλα Ζερβοπούλου

Η Δάφνη Αντωνίου είναι γραμματέας σε δι-κηγορικό γραφείο και εργάζεται σκληρά μετά από την οικονομική καταστροφή που υπέστη η οικογένειά της. Γνωρίζει, κάτω από περίεργες συνθήκες , τον Στέφανο Εμμανουηλίδη, τον ανιψιό του εργοδότη της και ο έρωτας ανάμεσά τους είναι κεραυνοβόλος. Εκείνος, ωραίος και πλούσιος, θα εγκαταλείψει στα σκαλιά της εκκλησίας την πλούσια αρραβωνιαστικιά του για χάρη της Δάφνης. Κι ενώ το μέλλον φαντάζει υπέροχο στη ζωή των δυο ερωτευμένων, όλα ανατρέπονται με έναν απίστευτο τρόπο. Η μοίρα των οικογενειών τους θα τους χωρίσει και οι δυο θα φτιάξουν τις ζωές τους με άλλους ανθρώπους…
Ενα μυθιστόρημα γεμάτο συναίσθημα και αναπάντεχες ανατροπές, με τη μοίρα να παίζει τον πρώτο ρόλο.

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2014, 512 σελ.

Να περπατάς στο φως… «Μύκονος» – Λίλα Ζερβοπούλου

Το ταξίδι που είχε μπροστά του εκείνο το πλοίο δεν ήταν μικρό. Κάθε άλλο. Όμως ανεβήκαμε.
Ζούσαμε μέσα σ’ ένα παραλογισμό, ένα χώρο που μας βόλευε και μας χαλάρωνε. Τουλάχιστον αυτό φαινόταν προς τα έξω. Ημασταν οι “περίεργοι”. Οχι ακριβώς περιθωριακοί, αλλά φίλοι των περιθωριακών, όχι ακριβώς φρικιά, αλλά φίλοι με τα φρικιά, όχι ακριβώς εφοπλιστές, αλλά φίλοι με τους εφοπλιστές, όχι ακριβώς καλλιτέχνες, αλλά κάτι σαν καλλιτέχνες και πάει λέγοντας… Πιστεύω πως η λέξη, μποέμ, είναι ακριβής για τους μίσους και τυχοδιώκτες για τους άλλους μισούς.
Τέλος πάντων, πολύ θα ήθελα όλο αυτό να είναι αληθινό και όντως, ο Τζώνυ να έχει αφήσει κάποια ίχνη παράξενα, πάνω στα βράχια του Πανόρμου, έτσι κάτι σαν κληρονομιά, γη από ένα πατέρα, βασιλέα, νομάδα, της ερήμου που το μόνο που έχει να αφήσει κληρονομιά, είναι η σκιά του. Πόσο μεγάλη κληρονομιά εκείνη η σκιά στην έρημο! Απάγκιο στο κίτρινο τίποτα, κομμάτι της “χρυσής αιωνιότητας” όπως θα ‘λεγε ο Τζακ Κέρουακ.

Μυθιστόρημα, Περί Τεχνών, 2012, 227 σελ.

Ενα κοκταίηλ για τη Νέλλη – Λίλα Ζερβοπούλου

Στην περιοχή δεν υπήρχε ψυχή. Θυμήθηκα το δολοφόνο Μαρκάτο, αν με σκότωνε, κανείς δεν θα έψαχνε να βρει τι απέγινε το κορμί της Νέλλης Δημητριάδη. Ποιος θα έλεγχε αν είχα βγει από τη χώρα; Τι θα μπορούσε να κάνει η Ανχελίτα; Κι η καταραμένη η Θέλγεια -αν βέβαια ο Μαρκάτος το επέτρεπε- θα ‘ταν πλέον ευτυχής μοναδική βασίλισσα, στο σκοτεινό του βασίλειο.
Ποιο ήταν το αληθινό του πρόσωπο; Ισως ποτέ δεν θα μάθαινα.
Αυτή η αιώρα, δεν ήθελα να γίνει το κρεβάτι του θανάτου μου, ένα ρέκβιεμ, με το στομάχι μου φορτωμένο μύδια και την ψυχή σφιγμένη σε όστρακο χωρίς μαργαριτάρι. Ήθελα να ζήσω μέχρι το τέλος που μου όρισε η συμπαντική Ουσία, ο Θεός.
Κανένας δεν θα μπορούσε να μου αφαιρέσει έστω μία στιγμή από την ανάσα μου, ακόμα κι ο ίδιος μου ο εαυτός, που δέχτηκε να παίζει το ρόλο της αλκοολικής, επί έξι μήνες τώρα.
Ηξερα εγώ πολύ καλά να τον τακτοποιήσω τον Μαρκάτο, περίμενα σαν γάτα ηλεκτρισμένη.
Ακουγα τα βαριά του, βήματα να πλησιάζουν το λημέρι μου.
Κι ήρθε.

Μυθιστόρημα, Περί Τεχνών, 2005, 133 σελ.

Χαντίς – Λίλα Ζερβοπούλου

Τα χαρτιά της πριγκίπισσας


Αυτή είναι η ιστορία της Ατέχ και της τράπουλάς της Χαντίς, όπως ακριβώς μου παραδόθηκε από την Ντόροτκα.
Θέλω να πιστεύω πως δεν παρέλειψα τίποτα και πως σας μεταφέρω, ακριβώς όπως μου όρισε η μοίρα και η κυρία Δωροθέα, όλα της τα μυστικά.
Ανακάτεψε τα φύλλα και μοίρασε.
Η τράπουλα ήταν φθαρμένη από την πολυκαιρία, αλλά οι παραστάσεις και οι αριθμοί πάνω της πεντακάθαροι.
Κράτησα τα φύλλα που μου έδωσε και εκείνη άρχισε να μου εξηγεί το παιχνίδι.
Ενα αεράκι πέρασε πάνω από τα μαλλιά μας, σηκώνοντας ένα δυο φύλλα από το τραπέζι.
– Τα φύλλα που κρατάτε είναι δώδεκα. Στρώστε τα όλα πάνω στο τραπέζει και μετά θα σας πω. Να, μ’ αυτή τη σειρά.
Θυμάμαι πως, αφού καθοδήγησε το χέρι μου και απλώσαμε τα δώδεκα χαρτιά, την άκουσα έκπληκτη να μου μιλάει για τη ζωή μου σαν να διάβαζε ένα βιβλίο.
Ετσι έμαθα το πρώτο ρίξιμο, το “Ρίξιμο του Μικρού Καθρέφτη”. Απλά και εύκολα σαν ένα παιχνίδι. Το ίδιο απλά, η Ντόροτκα μου έμαθε και τους άλλους τρόπους ριξίματος. Και τώρα εγώ κάνω το ίδιο, παραδίδοντάς σας τη Χαντίς.

Μελλοντολογία, Κέδρος, 2004, 93 σελ.

Ο Ψυχομέτρης – Λίλα Ζερβοπούλου

“- Εδώ κάποτε ήταν μια μεγάλη όαση, ύστερα έγινε πόλη του Σολομώντα κι ύστερα απότο έτος Εγίρας 829 έγινε όαση ψυχών, ανθρώπων και αγριμιών.
“Είχα μείνει έκθαμβος. Στεκόμουν και κοιτούσα τους αιώνες παρατεταγμένους στους κορινθιακούς κίονες και τους επιτάφιους ψηλούς πύργους των τριών και των πέντε ορόφων και ταξίδευα στην αιωνιότητα της γης και της ανθρωπότητας.
“Σταθήκαμε, λοιπόν, εκεί στα ερείπια της Ταντμόρ κι ανάψαμε μια μικρή φωτιά με ό,τι βρήκαμε γύρω μας και ό,τι είχαμε μαζί μας.
“Οι πρώτες φλόγες έδιωξαν προς το Βορρά τ’ αγρίμια και τη σκιά της Ζηνοβίας προς την Ανατολή, για να βρει ένα βασιλιά να πάρει εκδίκηση από τη Ρώμη.
“Ένιωθα στην άμμο, όπως καθόμουν, έναν παλμό που δεν ήξερα αν ήταν τα βήματα της ακολουθίας της βασίλισσας ή οι χτύποι της καρδιάς μου.
“Πίσω από τις πέτρες εκεί κοντά υπήρχε μια μικρή στοίβα από μαύρα-καφέ κουρέλια και θαρρώ πως, αν τα ανασήκωνα, θα έβρισκα το κουφάρι του τελευταίου κακόμοιρου δούλου της Ταντμόρ…
“Ήταν το βράδυ της μεγάλης αμμοθύελλας. Μες στο σβηστό μου λυγμό, άκουσα κάποια στιγμή της προχωρημένης πια νύχτας τα πρώτα σκιρτήματα του ανέμου, στην αρχή απαλά κι ύστερα όσο περνούσε η ώρα δυνάμωναν. Από μακριά έφτανε, νόμιζα, στα αφτιά μου εκείνος ο αργόσυρτος ψαλμός μαζί με τον αέρα και κύκλωναν το μοναστήρι, εμένα και ύστερα ανέβαιναν στον ουρανό, σ’ έναν ουρανό αδειανό από ουσία -τέτοια ήταν η λύπη μου-, από αγάπη, σ’ έναν ουρανό που ήταν μαύρος και σιγά σιγά κιτρίνιζε από την άμμο που σηκωνόταν ψηλά, μαζί με τον ήλιο που ανέβαινε από τη Βαγδάτη…
“Βγαίνοντας όμως από το σταθμό, μύρισα στον αέρα το άρωμα της Ουλέια της γεζίντισσας κι η καρδιά μου σφίχτηκε για μια ακόμα φορά”.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1998, 254 σελ.

Μαρία η Μαριονέτα – Λίλα Ζερβοπούλου

Θολή φιγούρα του χθες, αμφίβολη του σήμερα, του αύριο κουρασμένο μυστικό. Κι ο Θεός μακριά από το ρουφηγμένο πλάσμα, το δοσμένο στη γύμνια της ψυχής. Κοιμισμένες αισθήσεις, κοιμισμένες ιδέες, όλα ξεχασμένα κι αφημένα στις στροφές του ήλιου και της σελήνης, στις στροφές των μακρινών γαλαξιών…
Λησμονημένη ύπαρξη σαν μη ύπαρξη βαδίζει το δρόμο μιας κομματιαστής συνειδητότητας. Ποια μουσική, ποιες λέξεις, θα ζωντανέψουν τη Μαρία την Μαριονέτα;
Η αγάπη μόνο, φαντάζομαι…

Νουβέλα, Αχαϊκές εκδόσεις, 1997, 94 σελ.