Σπούδασε οικονομικά στο πανεπιστήμιο Πειραιώς. Διηγήματα του έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έχει συμμετάσχει με ιστορίες του σε ανθολογίες διηγήματος. Το 2016 δημοσιεύτηκε το πρώτο του βιβλίο, “Άμοιρο παιδί” (Παράξενες μέρες) και το 2021 η νουβέλα “Από χώμα και κόκαλα” (Σκαρίφημα).
Από χώμα και κόκαλα (2021), Σκαρίφημα
Άδειος τόπος (2023), Εκδόσεις Πατάκη
Νουβέλες
Άμοιρο παιδί (2016), Παράξενες Μέρες
Διηγήματα
Δρόμος
Δεν ξέρω
Πικροδάφνη
Στο ίδιο σπίτι (2η Θέση στο Διαγωνισμό Διηγήματος “Οικογενειακοί Δεσμοί”)
Άδειος τόπος – Γιάννης Νικολούδης
Μυθιστόρημα
Ένας ανώνυμος άνθρωπος, μόλις αποφυλακισμένος, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του τρεκλίζοντας στα επικίνδυνα και σκοτεινά περάσματα του «άδειου τόπου». Διασταυρώνεται με πρόσωπα και τέρατα που, μαζί με την απαθή και υπόκωφη φωνή της ίδιας της γης, συνθέτουν το ανάγλυφο μιας πορείας μάλλον προδιαγεγραμμένης. Ο Άδειος τόπος είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανθρώπινες φωνές και χθόνια ψιθυρίσματα. Μια σκληρή ιστορία, που θυμίζει ψηφιδωτό και μιλάει για το γεωγραφικό και ψυχικό τοπίο της ιθαγένειας, για το σκοτάδι και τη σύγχυση της «ρίζας», για τη βία της ερημιάς.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2023, 160 σελ.
Από χώμα και κόκαλα – Γιάννης Νικολούδης
“… Το έβλεπα. Το ένιωθα, και Το έβλεπαν και αυτοί. Το έβλεπε ο καθένας στο πρόσωπο το δικό του και στο πρόσωπο του άλλου. δεν ήμασταν παρά καθρέφτες του Κακού όλοι μας αλλά δεν μπορούσαμε παρά μονάχα να Το βλέπουμε, δεν μπορούσαμε παρά μονάχα να Το νιώθουμε και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να Το σταματήσουμε. … ”
Ο Μάνος τοποθετείται ως αναπληρωτής δάσκαλος σε ένα χωριό της Κρήτης. Εκεί γνωρίζει τον νεαρό Παύλο Αρχοντάκη. Με την εμφάνιση του στο χωριό οι ισορροπίες διαταράσσονται. Οι αλλαγές που συντελούνται είναι βίαιες και καταιγιστικές. Το κακό δεν αργεί να γίνει…
Ο Γιάννης Νικολούδης συνθέτει με αριστοτεχνικό, σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο, μια ιστορία ηρώων και αντιηρώων της σύγχρονης Ελλάδας. Άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας, γνώριμοι, μπερδεμένοι, συμβιβασμένοι με την εικόνα τους, εξουσιαστικοί, καταπιεστές και καταπιεσμένοι, με πάθη, άνθρωποι που έχουν μάθει να αγαπούν μόνο με τον δικό τους τρόπο. Ο καθένας μάχεται με τον εαυτό του, με τα αδιέξοδά του, με το ανεστραμμένο είδωλο του εαυτού του, με το Κακό που φωλιάζει μέσα του.
Μυθιστόρημα, Σκαρίφημα, 2021, 144 σελ.
Άμοιρο παιδί – Γιάννης Νικολούδης
“Καταλαβαίνεις γιατί σε στέλνω εκεί κάτω;” με ρώτησε. Ένα ελαφρύ αεράκι φυσούσε στο λιμάνι, το κασκόλ του χόρευε πάνω στο καλό του μπουφάν. Κοντούλης, με κοιλίτσα, τριχωτός, θύμιζε αποβλακωμένη αρκούδα. Με το ύφος που είχε σχεδόν πάντα, ένα είδος απάθειας που την ίδια στιγμή απέπνεε έναν τόνο εξοργιστικά στέρεης σιγουριάς Τα λόγια του ήταν προβαρισμένα, το στήσιμο του το ίδιο. Η κοψιά του ήταν μια εξωτερίκευση αναμασημένων κλισέ που είχε ψαρέψει από φτηνά βιβλία, ταινίες και κακογραμμένα παιδαγωγικά συγγράμματα. Κι όμως, ενώ τα αναγνώριζα όλα αυτά, ενώ η αλλοτρίωση του μου χτύπαγε στα ρουθούνια σαν κάτι το σάπιο, γύρισα και του είπα με παρόμοιο ύφος (σιγά μην τα κατάφερα βεβαία): «Καταλαβαίνω. Για μένα γίνεται. Πρέπει να πάρω μπρος».
Να πάρω μπρος… Τρόμαξα όταν είδα τον γέρο να συγκατανεύει με πάθος. Από την μια τον κορόιδευα. Από την άλλη η φράση που είχα ξεστομίσει με βάραινε. Υπονοούσε ότι ήμουν κάτι σαν μια εν δυνάμει ύπαρξη. Λες και ένα κομμάτι του εαυτού μου να πίστευε ότι πράγματι ήταν πια απαραίτητο να πάρω μπρος. Να γίνω αυτό που έπρεπε να γίνω. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό.
Νουβέλα, Παράξενες Μέρες, 2016, 124 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Παράξενες Μέρες, Σκαρίφημα, Εκδόσεις Πατάκη
